45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ «ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΡΟΜΑΞΑΝ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ»
Πριν από 45 χρόνια, η γαλλική κοινωνία ζούσε μέρες εξέγερσης.
Ο Μάης του ’68 αναστάτωνε τις καρδίες των φοιτητών, έδινε πνοή για την
ελευθερία, τρόμαζε την αστική εξουσία, δημιουργούσε νέα δεδομένα στην υπόθεση
της απελευθέρωσης των λαϊκών μαζών.
Η εξέγερση ουσιαστικά ξεκινάει από τις εκτεταμένες συμπλοκές
φοιτητών και αστυνομίας που λαμβάνουν χώρα στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο
Παρίσι, που είχαν συνέπεια περισσότερους από 100 τραυματίες και 596 συλλήψεις.
Την επόμενη μέρα τα μαθήματα στη Σορβόννη ακυρώθηκαν. Επόμενη συμπλοκή υπήρξε
μετά από το κάλεσμα των δύο φοιτητικών οργανώσεων, της SNESUP και της UNEF στις 6 Μαΐου, με αποτέλεσμα αυτή τη
φορά 422 συλλήψεις, ενώ 345 αστυνομικοί και περίπου 600 φοιτητές
τραυματίστηκαν.
Φοιτητές σε όλη τη χώρα δηλώνουν τη συμπαράστασή τους. Στις 5
Μαΐου οι φοιτητές που είχαν συλληφθεί σε προηγούμενες κινητοποιήσεις
φυλακίστηκαν. Όμως το κίνημα αντί να καταλαγιάσει όπως περίμεναν φούντωσε.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος,
του μεγαλύτερου εργατικού κόμματος της Γαλλίας, κατήγγειλε τη δράση των
φοιτητών χαρακτηρίζοντας τους «παρασυρμένους
από αναρχικά και τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα και πράκτορες της CIA».
Έως τις 18 Μαΐου οι διαδηλώσεις αυξάνονται ραγδαία! Εκείνη τη
μέρα, οι καταλήψεις και οι απεργίες είχαν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα: στα
εργοστάσια της «Ρενώ», στα ναυπηγεία, στα νοσοκομεία και στις δημόσιες
επιχειρήσεις. Τις επόμενες μέρες το απεργιακό κίνημα έφτασε να στηρίζεται πλέον
από 10 εκατομμύρια εργαζόμενους!
Παντού υπήρχαν εκλεγμένες επιτροπές συντονισμού, περιφρούρησης
και δράσης. Το κίνημα έχει ξεφύγει από την απλή διεκδίκηση και το ερώτημα που έθετε
καθαρά ήταν «ποιος διοικεί τη χώρα;» Στις 29 Μαΐου ο πρόεδρος Ντε Γκώλ
εγκαταλείπει το Παρίσι και την ίδια στιγμή, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι
και νέοι διαδηλώνουν με αίτημα την εκλογή «λαϊκής κυβέρνησης».
Όμως, αυτήν τη τόσο κρίσιμη ώρα, οι ηγέτες του Κ.Κ. έδειξαν
την πλήρη ανυπαρξία τους, αγνοώντας το αίτημα αυτό του λαού. Αντί να
κατευθύνουν τα εργατικά συμβούλια στην κατάληψη της εξουσίας, υποστήριξαν ότι η
κατάσταση δεν ήταν ώριμη για μια σοσιαλιστική αλλαγή και ότι η κινητοποίηση των
μαζών θα έπρεπε να οδηγήσει μόνο σε κάποια εφικτά αποτελέσματα όπως οι
αυξήσεις στους μισθούς. Έτσι επέβαλαν
στους εργάτες να ξαναγυρίσουν στις δουλειές τους, δεχόμενοι τις μεγάλες πράγματι,
αυξήσεις που παραχωρούσαν πανικόβλητοι οι εργοδότες.
Αυτή η προδοτική στάση επέτρεψε στον Ντε Γκώλ να γυρίσει πίσω
στο Παρίσι και να εμφανιστεί ως υπερασπιστής «της τάξης και της σταθερότητας
απέναντι στο χάος που δημιούργησαν οι διαδηλώσεις και οι απεργίες». Έτσι, στις
εκλογές του Ιουνίου ο μέχρι πρότινος ξοφλημένος πρόεδρος, εκμεταλλευόμενος την
απογοήτευση των μαζών, αύξησε τις ψήφους του κόμματος κατά 1 εκατομμύριο
περίπου. Ακολούθησαν κύματα συλλήψεων και διώξεων ενάντια σε χιλιάδες αγωνιστές
που έμειναν ανυπεράσπιστοι.
Τελικά το κίνημα στην Γαλλία ηττήθηκε, εξαιτίας της
προδοτικής στάσης της ηγεσίας του. Αλλά η επανάσταση εκείνη έμεινε χαραγμένη
στην συνείδηση των εργατών και της νεολαίας της Γαλλίας, αλλά και όλου του
κόσμου. Αποτελεί παράδειγμα της δύναμης που έχει στα χέρια του ο λαός όταν
αποφασίσει να κινητοποιηθεί και να σηκώσει τη γροθιά της στο τέρας που
ονομάζεται καπιταλισμός. Όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή οι εργάτες, οι φοιτητές
και οι μαθητές θα είναι αποφασισμένοι και θα παλέψουν μέχρι τη νίκη τους.
Χριστίνα Γκιβίση
