Μαζική και μαχητική απάντηση στη βία των νεοναζί

Πολλοί από μας στα σχολεία μας έχουμε παρατηρήσει το φαινόμενο του τραμπουκισμού. Δεν μιλάω για τον γνωστό τύπο “bullying” όπου ο «μάγκας» της τάξης πάει να πουλήσει τσαμπουκά στο «φλώρο». Όχι. Δεν μιλάω για αυτό.

Μιλάω για το φαινόμενο του ρατσιστικού τραμπουκισμού. Τα σχολεία σαν καθρέφτες της κοινωνίας μας δεν μπορούσαν να μην αντανακλάσουν και τα φαινόμενα της ξενοφοβίας, του σκοταδισμού και του μίσους προς τους ξένους!

Η Χρυσή Αυγή συγκεκριμένα, που ξεκίνησε σαν μια μικρή «γκρούπα» νοσταλγών του Χίτλερ, εξελίχθηκε μέσα στους τελευταίους μήνες σε πολιτικό κόμμα, το οποίο και κέρδισε θέσεις στην Βουλή. Ο τσαμπουκάς που «πουλάνε», η υποτιθέμενη άρνηση τους για δηλώσεις στα μεγάλα κανάλια, σε συνδυασμό με τις πότε-πότε «καλές πράξεις» (βλ. παροχή φαγητού σε πλατείες «Μόνο για Έλληνες» που γράφονταν στο κόμμα τους) τους κάνει να φαίνονται σε μια μερίδα της κοινωνίας, ως «αντισυστημικοί», «άνθρωποι που ήρθαν να πολεμήσουν το κατεστημένο και να ξαναφτιάξουν μια νέα κι όμορφη Ελλάδα» (ενώ στην πραγματικότητα είναι κοινοί φασίστες, δεμένοι με χίλια νήματα με το αστικό κράτος…). Έτσι, μέσω αυτού του προφίλ κατάφεραν να αποκτήσουν απήχηση. Πολλοί ενστερνίστηκαν και ασπάστηκαν το δόγμα τους, αν μπορούσε δηλαδή να το πει κανείς έτσι…

Ωστόσο όμως οι δράσεις της Χρυσής Αυγής δεν σταματάνε στα προαναφερθέντα! Αντιθέτως η πραγματικές τους δράσεις συνεχίζουν καθημερινά να αποτελούν μια μάστιγα για τους αγωνιστές και για τις μειονότητες, ιδίως για τους μετανάστες!

Η διάθεση χιλιάδων αγωνιστών για μαχητική εναντίωση στη βία των νοσταλγών του Χίτλερ, είναι απόλυτα υγιής. Οι «κύριοι» αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν τις θρασύδειλες επιθέσεις τους με «ειρηνικά μέσα» : ή θα αναγκαστούν με την επίδειξη πυγμής από το εργατικό κίνημα και τη νεολαία να σταματήσουν τη δράση τους ή θα συνεχίζουν ανενόχλητοι. 

Ωστόσο, όσο η αντιμετώπιση των ρατσιστών εγκληματιών δεν γίνεται υπόθεση των μαζικών οργανώσεων της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, το πρόβλημα που συνιστά η δράση τους, θα παραμένει.

Όμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ότι αυτός αναδείχθηκε σε 2^ο κόμμα στις περασμένες εκλογές, αδυνατεί να πάρει ουσιαστικές, μαζικές πρωτοβουλίες αντιμετώπισης των νεοναζί και προτιμάει να τους αντιπαρατίθεται μονάχα μέσα στο Κοινοβούλιο, με ανούσιες λογομαχίες. 

Η ηγεσία του ΚΚΕ από την άλλη, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να κινητοποιήσει, οργανωμένα και αποτελεσματικά, ένα σημαντικό τμήμα πρωτοπόρων αγωνιστών όταν απειλούνται τα δικαιώματα των εργαζόμενων, δυστυχώς, δεν έχει κάνει ακόμα κάτι ανάλογο στην περίπτωση της δράσης της «Χρυσής Αυγής». Καλά οργανωμένες ομάδες αυτοάμυνας, με εκατοντάδες αγωνιστές του ΚΚΕ από τα συνδικάτα (Οικοδόμοι, Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη κλπ) θα μπορούσαν να δώσουν ένα «αξέχαστο μάθημα» στους έλληνες νεοναζί, κάνοντας τους να σκέφτονται πολύ σοβαρά στο εξής κάθε τους δημόσια εμφάνιση. 

Έτσι μοιραία, η πρωτοβουλία έχει περάσει στις μικρές ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου και της ευρύτερης «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς, που οργανώνουν αντι-φασιστικές κινητοποιήσεις περιορισμένης εμβέλειας,  οι οποίες, παρά τη μαχητική τους διάθεση, έχουν το χαρακτήρα ηρωικού «κλεφτοπόλεμου» και δεν οδηγούν σε ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Εμείς πιστεύουμε ότι απέναντι στην  κλιμάκωση των επιθέσεων των νεοναζί και με στόχο το σταμάτημα της εγκληματικής τους δραστηριότητας, πρέπει να παλέψουμε να πραγματοποιηθούν τα εξής:

- Εκστρατεία για την μαζική εγγραφή των μεταναστών εργαζομένων και νέων στα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς της νεολαίας, στο αγώνα για πλήρη εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες.

- Ενιαία δράση των μαζικών κομμάτων της Αριστεράς, των Νεολαιών τους και των συνδικάτων για μαχητική απάντηση στη βία των νεοναζί, μέσα από κοινές, μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.

- Δημιουργία κοινών ομάδων αυτοάμυνας από τα συνδικάτα, τα κόμματα της Αριστεράς και τις ενώσεις μεταναστών που θα αναλάβουν συντονισμένα: α) την περιφρούρηση στις γειτονιές των μεταναστών και την μαχητική αντιμετώπιση κάθε επιθετικής φασιστικής ενέργειας, β) τον διαρκή αποκλεισμό των γραφείων – γιαφκών των φασιστών και την κατάσχεση του οπλισμού, αλλά και του μισαλλόδοξου, ρατσιστικού έντυπου υλικού τους. 

- Δράσεις για ενημέρωση περί του φασισμού στα σχολεία και τις σχολές, ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο της άγνοιας των μαθητών και των νέων - οργάνωση αντιφασιστικών εκδηλώσεων και συναυλιών από μαθητές, καθηγητές και γονείς.

Δημήτρης Παπαϊωάννου

Η αναγκαιότητα για μια Πανελλαδική Ένωση Μαθητών

Βρισκόμαστε στο 2013, ή στον τρίτο χρόνο μνημονίων, τα οποία βιώνουμε από τη θέση του μαθητή. Είναι προφανές ότι θέλουμε να αντιδράσουμε και να τα διαολοστείλουμε, και αρκετοί από εμάς να προχωρήσουμε στη μετάβαση προς μια κοινωνία στην οποία δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά, για να επιτευχθεί έστω και η έξοδος από το μνημόνιο χρειάζεται κάποιοι να παλέψουν. Και η πάλη δε μπορεί να γίνει κάτω από στενά κομματικά πλαίσια (χωρίς να σημαίνει ότι καταργείται γενικά ρόλος των κομμάτων), αλλά από ολόκληρο το λαό. Ο λαός έχει δείξει ότι πραγματικά θέλει να αγωνιστεί: 10άδες 24ώρες απεργίες, 4 γενικές 48ωρες, εκατοντάδες πορείες και ανάμεσα σε όλα, ξεχωρίζει ο 9μηνος αγώνας των χαλυβουργών, ο αγώνας ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ και άλλοι, όπως και το ότι η κυβέρνηση αναγκάζεται να εφαρμόσει απίστευτα συχνά τη μέθοδο της επιστράτευσης των απεργών -μια δυνατότητα που θεσμοθετήθηκε για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης δηλαδή στρατιωτικής εισβολής στη χώρα μας. Ποια ήταν η συμμετοχή των μαθητών όμως σε αυτούς τους αγώνες;

Οι εκδηλώσεις που ήταν αποκλειστικά μαθητικές ήταν περιορισμένες, ξεχωρίζει πάντα η 6^η Δεκεμβρίου, και λίγες καταλήψεις. Τα 2 τελευταία χρόνια σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να μιλάμε για ένα κύμα καταλήψεων σε όλη τη χώρα, όπως σε άλλες εποχές. Αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί από την ύπαρξη μαθητών αδιάφορων απέναντι στους αγώνες, όμως αυτή η εξήγηση δεν είναι επαρκής γιατί 1) οι μαθητές αυτοί πάντα υπήρχαν 2) Εξ’ αιτίας της κρίσης και του αντίκτυπού της στην πολιτική και όχι μόνο, έχουν μειωθεί πάρα πολύ στον αριθμό. Άλλωστε για πρώτη φορά βλέπουμε τόσους μαθητές να ενημερώνονται για την πολιτική ήδη από τις τάξεις του γυμνασίου. Μια άλλη εξήγηση θα μπορούσε να είναι η εμφάνιση χρυσαυγιτών μαθητών. Αυτή έχει οπωσδήποτε μια βάση, και δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το κατά πόσο ένας μαθητής που υποστηρίζει ένα ναζιστικό κόμμα (είτε η στάση του αυτή είναι μια εφήμερη πολιτική στάση του λόγω μόδας, είτε τον εκφράζει πραγματικά) είναι αντιδραστικός και αντεπαναστάτης.

Βασικά όμως, θα πρέπει να τονίσουμε ότι σε αντίθεση με τους μαθητικούς αγώνες του σήμερα, αυτοί της προ-μνημονίου εποχής, γινόντουσαν για θέματα που μπορούσαν να χαρακτηριστούν μαθητικά αποκλειστικά, ή μαθητικά σε μεγάλο βαθμό. Οι αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο Γιαννάκου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, ένα θέμα που από μια οπτική αφορά αποκλειστικά τους μαθητές. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, όχι ως τυχαίο περιστατικό αλλά ως αποκορύφωση της συνεχόμενης αστυνομικής βίας, ήταν ένα θέμα που αφορά ολόκληρη την κοινωνία και γι’ αυτό κατέβηκαν άνθρωποι όλων των ηλικιών στο δρόμο, όμως ο κύριος όγκος των εξεγερμένων νέων αποτελούταν από μαθητές (βέβαια, η αστυνομική βία δεν ήταν και η μόνη αιτία που οδήγησε στην έκρηξη του Δεκέμβρη του ‘08). Οι πορείες την 6^η Δεκέμβρη κάθε χρόνου, έχουν καθιερωθεί ως επί το πλείστον μαθητικές.

Μπορεί όμως, να νοηθεί η σημερινή επίθεση που γίνεται στην παιδεία έστω και ελάχιστα ξέχωρα, από τις κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές συνθήκες που επικρατούν; Το αν θα δεχτείς ή όχι την επίθεση αυτή ως αναγκαία, εξαρτάται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από τη στάση σου απέναντι στο μνημόνιο και την ανάγκη για «θυσίες». Αλλά παραμένει μια ιδιαίτερη αδυναμία του μαθητικού κινήματος: δεν υπάρχει καμιά μορφή οργάνωσης των μαθητών!

Η ανάγκη για ένα τέτοιο σχήμα συντονισμού των αγώνων, μιας «Πανελλαδικής ένωσης μαθητών» δεν είναι καινούργια. Όχι μόνο γιατί λόγω της ανυπαρξίας του, το υπουργείο Παιδείας αποφασίζει κυριολεκτικά χωρίς τους μαθητές, αλλά και γιατί μειώνει την αποτελεσματικότητα των μαθητικών κινητοποιήσεων. Ακόμα και όταν οι καταλήψεις ήταν αναρίθμητες η έλλειψη αυτή ξεχωρίζει ανάμεσα στις αδυναμίες του μαθητικού κινήματος. Σπανίως συμμετέχουν όλα τα σχολεία, ενώ πολλές φορές όταν κάποια μπαίνουν στον αγώνα άλλα βγαίνουν απ’ αυτόν. Κυρίως, όμως η έλλειψη συντονισμού φαίνεται στο ότι ποτέ τα αιτήματα δεν είναι κοινά, γι’ αυτό και κάποια σχολεία υποχωρούν πιο γρήγορα, αποδυναμώνοντας τον αγώνα. Επίσης, ήταν πολύ δύσκολο να συνδεθούν οι αγώνες των μαθητών με τους αγώνες του εργατικού κινήματος. Μπορεί ένα τόσο μαζικό τμήμα της κοινωνίας όπως οι μαθητές.  να αγωνιστούμε αποτελεσματικά υπό αυτές τις συνθήκες;

Ένας φοιτητής θα περάσει τουλάχιστον 4 χρόνια ως φοιτητής, ενώ ένας επαγγελματίας θα εργαστεί μέχρι και 40 χρόνια, ένας συνταξιούχος θα ζήσει όσο αντέξει. ¨Ένας μαθητής θα περάσει από το Λύκειο για 3 μόλις χρόνια, χρονικό διάστημα υπερβολικά μικρό για να εμφανιστούν ηγετικές μορφές που θα πάρουν το ζήτημα πάνω τους, με αποτέλεσμα, η μόνη δυνατότητα για να επιτευχθεί η  ίδρυση ενός μαθητικού συνδικάτου να είναι η  μαζική υποστήριξη αυτής της ιδέας και οι μαζικές δράσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Στη συνέχεια μέσω δημοκρατικών διαδικασιών θα εκλεγούν εκπρόσωποι των μαθητών, οι οποίοι θα αναλάβουν την ίδρυση της Ένωσης. Ας σημειώσουμε πως η δημοκρατική της λειτουργία πρέπει πάση θυσία να διασφαλιστεί, δίνοντας στους μαθητές τη δυνατότητα να ανακαλούν ανά πάσα στιγμή τους αντιπροσώπους και να προωθούν πρωτοβουλίες.

Τα ζητήματα αυτά είναι πραγματικά και θα υπάρχουν πάντα. Δεν πιστεύω ότι επειδή έτυχε να είμαι το 2013 στη Β΄ Λυκείου, αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε μέχρι το 2014 το πρώτο «συνδικάτο μαθητών». Καταλήγω όμως σε κάποιες παραδοχές: 1) στην ανάγκη να υπάρξει μια οργάνωση του μαθητικού κινήματος - όχι ελεγχόμενη από κάποια παράταξη - ώστε να συντονίζονται οι αγώνες του 2) η όποια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να χαρακτηρίζεται από τη μαζική και ενεργή δράση των ίδιων των μαθητών 3) η σημερινή συγκυρία έχει προκαλέσει πολιτικές αναζητήσεις σε ένα διευρυμένο πλήθος μαθητών και γι’ αυτό η χρονική στιγμή είναι κατάλληλη για τόσους μεγάλους στόχους 4) οι υψηλοί στόχοι δε φτάνονται μονομιάς, αλλά είναι αναγκαίο να ξεκινήσει τουλάχιστον αυτή η συζήτηση. Κλείνοντας θα επισημαίνω ότι το κείμενο αυτό είναι περισσότερο ένα κάλεσμα σε δράση και λιγότερο μια έκθεση ιδεών και απόψεων.

Παναγιώτης Καρύδης

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών και η στάση του μαθητικού κινήματος

Η Απεργία

Τον περασμένο Μάιο τα δελτία των 8 συνταράχθηκαν από το γεγονός ότι οι «ανεύθυνοι» εκπαιδευτικοί τόλμησαν να σκεφτούν να κάνουν απεργία τις μέρες των πανελληνίων. «Καταστρέφετε το μέλλον των παιδιών», «τεμπέληδες που δε θέλετε να δουλέψετε 2 ώρες παραπάνω», «ανεύθυνοι που δε βάζετε πλάτη να σωθεί η χώρα» και λοιπά απείρου βάθους και κάλους συνθήματα και «επιχειρήματα» βγήκαν απ΄τα στόματα των αμερόληπτων παρουσιαστών ειδήσεων. Ταυτόχρονα, στα κανάλια, είδαμε αγανακτισμένους γονείς να καταριούνται τους «τεμπέληδες» αυτούς δασκάλους που απλώς «θέλουν να κάνουν τη καθιερωμένη απεργία τους».

Εντάξει, ας κατεβάσουμε  για λίγο τους πυρσούς και τις τσουγκράνες και, αντί να επιτεθούμε σύσσωμοι σε άλλη μια ομάδα εργαζομένων, ας εξετάσουμε μερικά μόνο από τα σημεία του πολυνομοσχεδίου:

- αύξηση του ωραρίου των καθηγητών κατά 2 ώρες 

- υποχρεωτικές μεταθέσεις σε όλη την Ελλάδα (και όχι εντός νομού όπως ίσχυε ως σήμερα)

- 10.000 απολύσεις

Τώρα πολλαπλασιάστε τις 2 ώρες με τον αριθμό των εκπαιδευτικών. Γιατί άραγε τόσες παραπάνω ώρες; Τι θα πρέπει να καλυφθεί; Μα φυσικά οι 10.000 εκπαιδευτικοί που θα απολυθούν! Αναπληρωτές-ωρομίσθιοι (δηλαδή οι πιο νέοι, οι οποίοι προσελήφθησαν μέσω ΑΣΕΠ, για να μην υπάρχουν αυταπάτες «κάθαρσης» και «εξυγίανσης», όπως δοκίμασαν να πλασάρουν και για τους εκπαιδευτικούς και αργότερα για την ΕΡΤ) προβλέπεται ότι θα απολυθούν και, βέβαια, αυτό συνεπάγεται ότι σε σχολεία της επαρχίας θα μείνουν πολλές κενές θέσεις. Αυτές θα καλυφθούν από τους καθηγητές που θα μετακινηθούν. Άνθρωποι 40 ή 50 χρονών, με οικογένεια, θα πρέπει ξαφνικά να βρεθούν σε ένα νέο τόπο και με τους πενιχρούς μισθούς τους θα πρέπει να νοικιάσουν 2ο σπίτι αλλά και να συντηρούν οικογένεια! Aς μας πουν οι οικονομικές διάνοιες της κυβέρνησης, με ποιά μαθηματικά βγαίνει αυτό;

Επιστράτευση και  Προδοσία

Στη συνέχεια, πριν καν ψηφιστεί η απεργία, η κυβέρνηση προχώρησε σε επιστράτευση. Όλες οι τελευταίες απεργίες έχουν σπάσει με ένα μέτρο το οποίο έχει δημιουργηθεί και προβλέπεται να χρησιμοποιείται μόνο σε καιρό πολέμου, με μοναδικό σκοπό να μην υπάρξουν σοβαρές ελλείψεις προϊόντων! Πρέπει να αντιληφθούμε πως αυτό που έγινε ήταν η μετατροπή ενός κλάδου σε ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ, με σκοπό ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ! Δηλαδή ένα δικαίωμα για το οποίο έχει χυθεί αίμα από τα αγωνιζόμενα στρώματα των εργαζομένων εδώ και πάνω από έναν αιώνα, η απεργία, το ιερό δικαίωμα ενός ανθρώπου στη διεκδίκηση αυτών που του ανήκουν, καταπατάται εν μία νυκτί με το χειρότερο τρόπο από την κυβέρνηση.

Βεβαίως η κυβέρνηση περίμενε την απεργία, γι’ αυτό και έφερε το νομοσχέδιο λίγο πριν τις εξετάσεις, ώστε να εκβιάσει τους καθηγητές και να τους φέρει αντιμέτωπους με τη κοινωνία, έτσι ώστε να βρει την κοινωνία συνένοχο στη θανάτωση του εκπαιδευτικού συστήματος και τη σταδιακή μετατροπή της απεργίας σε ιδιώνυμο αδίκημα. Όμως, ακόμη κι αν στην αρχή φάνηκε να τα καταφέρνει, ήδη, πριν από την επιστράτευση, και ακόμα συντριπτικότερα μετά από αυτήν, απέτυχε. Σωματεία όλων των κλάδων εξέδιδαν ψηφίσματα για απεργίες, μαθητές και γονείς εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους (ακόμη και όσοι έδιναν πανελλήνιες) και γενικά, η πλειοψηφία του πληθυσμού τους στήριζε. 

Τελικά, τη κρίσιμη στιγμή, οι συνελεύσεις των εκπαιδευτικών ψήφιζαν υπέρ της απεργίας με συντριπτικές πλειοψηφίες. Η συνδικαλιστική ηγεσία των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ όμως, δυστυχώς με τη σιωπηλή συναίνεση της συνδικαλιστικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσαν τους εκπαιδευτικούς στη γενική συνέλευση των Προέδρων, καθώς, αντικαταστατικά, έφεραν νέα ψηφοφορία που αγνοούσε τις ψηφοφορίες που είχαν ήδη γίνει, κι ακόμα κι όταν αυτή υπερψήφισε την απεργία, αποφάσισαν να προσμετρήσουν τα “λευκά” στα “κατά”, «αδειάζοντας» πραξικοπηματικά το κίνημα των καθηγητών. Σηματνικές είναι βέβαια, οι ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αρκέστηκε σε φραστική υποστήριξη των αιτημάτων, και όχι σε έμπρακτη στήριξη της απεργίας, αφήνοντας μετέωρο τον αγώνα των εκπαιδευτικών.

H Στάση των Μαθητών

Σε αυτόν τον αγώνα, ο οποίος με τον ένα ή άλλο τρόπο θα συνεχιστεί (η μαχητικότητα των εκπαιδευτικών επιβεβαιώθηκε στο πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξαν στην υποστήριξη των κινητοποιήσεων της ΕΡΤ), οι μαθητές θα πρέπει να παραταχθούν δίπλα στους καθηγητές κι όχι απέναντί τους. Δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούμε και να νομίσουμε πως οι καθηγητές φταίνε για τη κατάσταση της παιδείας ή πως είναι εναντίον μας. Οι καθηγητές, οι οποίοι ζουν κατά πλειοψηφία με μισθούς πενιχρούς, ήταν αυτοί που βρέθηκαν δίπλα μας στους αγώνες του μαθητικού κινήματος, και πάλεψαν για τη ποιότητα της παιδείας μας.

Ο κοινός εχθρός είναι άλλος. Η συγκυβέρνηση της αστικής τάξης, η οποία δήθεν «κόπτεται» για τις πανελλήνιες και το μέλλον των παιδιών, είναι αυτή που συγχωνεύει σχολεία και απολύει δασκάλους, την ίδια ώρα που οι μαθητές μένουν χωρίς βιβλία και δασκάλους ως τη μέση της χρονιάς. Αυτή η κυβέρνηση  που στέλνει ανθρώπους να διδάξουν σε «ανθρώπινες αποθήκες» με πάνω από 30 στοιβαγμένους μαθητές. Αυτή η κυβέρνηση που καθιστά αδύνατο για τους μαθητές να περάσουν στο πανεπιστήμιο αν δεν έχουν τα λεφτά για φροντιστήριο. Αυτή η κυβέρνηση που δίνει φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές την ίδια ώρα που παιδιά λιποθυμούν απ’ την πείνα στα σχολεία.

Η λύση είναι να συμπαραταχθούμε με τους καθηγητές και τους υπόλοιπους εργαζόμενους στους αγώνες που έρχονται (γιατί από τη νέα σχολική χρονιά σίγουρα έρχονται πολλοί), γιατί τίποτα δε τέλειωσε ακόμα. Nα οργανωθούμε και να ζητήσουμε πραγματικά δωρεάν και ποιοτική εκπαίδευση! Να διεκδικήσουμε δουλειά και όχι μισθωτή σκλαβιά για το μέλλον που έρχεται! Πρέπει επιτέλους οι μαθητές να οργανωθούν στο δικό τους ανεξάρτητο συντονιστικό όργανο, το οποίο είναι ανάγκη να δημιουργηθεί. Ήρθε η ώρα οι μαθητές να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να οδηγήσουν τους δικούς τους αγώνες! 

Χρήστος Σιμόπουλος