Βενεζουέλα: Δημοτικές εκλογές 8ης Δεκεμβρίου - Αλληλεγγύη στην Μπολιβαριανή Επανάσταση

Καθώς οδεύουμε προς τις δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκέμβρη, η εκστρατεία δολιοφθοράς, διαφθοράς, απληστίας, αισχροκέρδειας και υπερτιμολόγησης έχει ενταθεί. Η κυβέρνηση του προέδρου Μαδούρο έχει καταγγείλει ότι εξελίσσεται στη χώρα «πραξικόπημα σε αργή κίνηση». Ο ετήσιος πληθωρισμός έχει φθάσει το 74% και ο δείκτης ελλείψεων βρίσκεται στο επίπεδο ρεκόρ του 22%.

Τις τελευταίες ημέρες η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έχει λάβει σειρά μέτρων για τον έλεγχο των τιμών πώλησης σε ένα μεγάλο φάσμα προϊόντων και έχει εξαναγκάσει επιχειρήσεις να προσαρμόσουν ανάλογα τις τιμές τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι κυβερνητικοί επιθεωρητές εντοπίζουν υπερτιμολογήσεις της τάξης του 1.000% ή και μεγαλύτερες. Επιχειρήσεις εισάγουν προϊόντα με δολάρια που λαμβάνουν από την κυβέρνηση σε καθορισμένες τιμές και στη συνέχεια τα διοχετεύουν στην αγορά σε τιμές που υπολογίζονται βάσει της συναλλαγματικής ισοτιμίας στη μαύρη αγορά. Η κυβέρνηση το έχει καταγγείλει αυτό ως κλοπή ενάντια στους καταναλωτές.

Η κυβέρνηση έχει επίσης λάβει μέτρα για την καταπολέμηση της συσσώρευσης, ανακαλύπτοντας, για ακόμη μια φορά, αποθήκες γεμάτες προϊόντα (από τρόφιμα μέχρι ηλεκτρονικά είδη), τα οποία σπανίζουν στην αγορά. Μόλις κατασχεθούν, πωλούνται σε κανονικές τιμές.

Δεκάδες επιχειρηματίες έχουν συλληφθεί και πρόκειται να δικαστούν για αυτές τους τις ενέργειες.

Τα μέτρα αυτά έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από το λαό της Βενεζουέλας, καθώς έχουν καταστήσει τα προϊόντα διαθέσιμα σε κανονικές τιμές.

Ο Πρόεδρος Μαδούρο ζήτησε έναν Νόμο που θα τον εξουσιοδοτεί να λάβει μια σειρά από μέτρα για την καταπολέμηση του «οικονομικού πολέμου», όπως τον περιέγραψε, που διεξάγεται από την «παρασιτική αστική τάξη ενάντια στον εργαζόμενο λαό». Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο. Ο Μαδούρο είπε πως θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία «μιας νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό».

Αυτή η εκστρατεία αποδιοργάνωσης και οικονομικού σαμποτάζ ξεκίνησε περισσότερο από ένα χρόνο πριν και συνέπεσε με την ασθένεια του Προέδρου Τσάβες. Στη συνέχεια εντάθηκε μετά το θάνατο του Ούγκο Τσάβες και κατά τη διάρκεια της καμπάνιας για την προεδρική εκλογή της 14ης Απριλίου.

Όπως γνωρίζουμε, αμέσως μετά την ήττα της στις προεδρικές εκλογές, η αντιπολίτευση εξαπέλυσε μια βίαιη εκστρατεία αποσταθεροποίησης που περιελάμβανε δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε Μπολιβαριανούς ακτιβιστές, τρομοκρατικές ενέργειες σε κλινικές, κλπ. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών και προσπάθησε, για ακόμα μια φορά, να απομακρύνει την Μπολιβαριανή κυβέρνηση με τη βία.

Τώρα ο κύριος υποψήφιος της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες έχει προχωρήσει σε δημόσιες απειλές ενάντια στον Πρόεδρο Μαδούρο, λέγοντας πως «μετά τις 8 Δεκεμβρίου, θα κυνηγήσουμε εσένα και την κυβέρνησή σου».

Το μακρύ χέρι της Ουάσινγκτον δεν είναι ποτέ πολύ μακριά, όταν πρόκειται για επιθέσεις ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση. Έγγραφα που διέρρευσαν πρόσφατα από τον Σνόουντεν και δημοσιεύτηκαν στους νιου Γιορκ Τάιμς, αποκαλύπτουν πώς η Βενεζουέλα καθώς και επιρροές της Μπολιβαριανής Επανάστασης στη Λατινική Αμερική αποτελούν έναν από τους έξι «διαρκείς στόχους» υποκλοπών από τις ΗΠΑ. Η ερευνήτρια δημοσιογράφος Eva Golinger αποκάλυψε επίσης ένα έγγραφο που περιγράφει με λεπτομέρεια τις από κοινού προσπάθειες για την αποσταθεροποίηση της χώρας από οργανισμούς που έχουν βάση τις ΗΠΑ και την Κολομβία, σε συνεργασία με την βενεζουελάνικη αντιπολίτευση.

Η διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης «Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα» επιθυμεί να κινητοποιήσει το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, ακτιβιστές αλληλεγγύης και την προοδευτική κοινή γνώμη γενικά σχετικά με αυτά τα γεγονότα. Αντιπροσωπεύουν μια νέα απειλή ενάντια στη δημοκρατική θέληση του λαού της Βενεζουέλας που προέρχεται από την ολιγαρχία και, πίσω από αυτήν, τον ιμπεριαλισμό.

Ο λαός της Βενεζουέλας αντιμετωπίζει ξανά μια αποφασιστική μάχη. Οι δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκεμβρίου δεν θα είναι απλά μια συνήθης εκλογική αντιπαράθεση, αλλά μια κρίσιμη σύγκρουση ανάμεσα στην επανάσταση (η οποία έχει τη δημοκρατική υποστήριξη της πλειοψηφίας των λαού της Βενεζουέλας) και της αντεπανάστασης.

Υποστηρίζουμε σταθερά τον Μπολιβαριανό λαό και την κυβέρνηση Μαδούρο ενάντια στην παρασιτική ολιγαρχία, και υπερασπίζουμε όλα τα αναγκαία μέτρα που έχουν ληφθεί για την καταπολέμηση του οικονομικού πολέμου. Είμαστε σε επαγρύπνηση και θα κινητοποιηθούμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιβολής πραξικοπήματος από την μεριά της ολιγαρχίας.

    Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!

    Όχι στον οικονομικό πόλεμο!

    Σεβασμός στη δημοκρατική θέληση του λαού!

    Ζήτω η Μπολιβαριανή Επανάσταση!

   

 Καμπάνια Hands off Venezuela

Βενεζουέλα: Δημοτικές εκλογές 8ης Δεκεμβρίου - Αλληλεγγύη στην Μπολιβαριανή Επανάσταση

Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2013

Γράφει: Hands off Venezuela

Καθώς οδεύουμε προς τις δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκέμβρη, η εκστρατεία δολιοφθοράς, διαφθοράς, απληστίας, αισχροκέρδειας και υπερτιμολόγησης έχει ενταθεί. Η κυβέρνηση του προέδρου Μαδούρο έχει καταγγείλει ότι εξελίσσεται στη χώρα «πραξικόπημα σε αργή κίνηση». Ο ετήσιος πληθωρισμός έχει φθάσει το 74% και ο δείκτης ελλείψεων βρίσκεται στο επίπεδο ρεκόρ του 22%.

Τις τελευταίες ημέρες η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έχει λάβει σειρά μέτρων για τον έλεγχο των τιμών πώλησης σε ένα μεγάλο φάσμα προϊόντων και έχει εξαναγκάσει επιχειρήσεις να προσαρμόσουν ανάλογα τις τιμές τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι κυβερνητικοί επιθεωρητές εντοπίζουν υπερτιμολογήσεις της τάξης του 1.000% ή και μεγαλύτερες. Επιχειρήσεις εισάγουν προϊόντα με δολάρια που λαμβάνουν από την κυβέρνηση σε καθορισμένες τιμές και στη συνέχεια τα διοχετεύουν στην αγορά σε τιμές που υπολογίζονται βάσει της συναλλαγματικής ισοτιμίας στη μαύρη αγορά. Η κυβέρνηση το έχει καταγγείλει αυτό ως κλοπή ενάντια στους καταναλωτές.

Η κυβέρνηση έχει επίσης λάβει μέτρα για την καταπολέμηση της συσσώρευσης, ανακαλύπτοντας, για ακόμη μια φορά, αποθήκες γεμάτες προϊόντα (από τρόφιμα μέχρι ηλεκτρονικά είδη), τα οποία σπανίζουν στην αγορά. Μόλις κατασχεθούν, πωλούνται σε κανονικές τιμές.

Δεκάδες επιχειρηματίες έχουν συλληφθεί και πρόκειται να δικαστούν για αυτές τους τις ενέργειες.

Τα μέτρα αυτά έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από το λαό της Βενεζουέλας, καθώς έχουν καταστήσει τα προϊόντα διαθέσιμα σε κανονικές τιμές.

Ο Πρόεδρος Μαδούρο ζήτησε έναν Νόμο που θα τον εξουσιοδοτεί να λάβει μια σειρά από μέτρα για την καταπολέμηση του «οικονομικού πολέμου», όπως τον περιέγραψε, που διεξάγεται από την «παρασιτική αστική τάξη ενάντια στον εργαζόμενο λαό». Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο. Ο Μαδούρο είπε πως θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία «μιας νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό».

Αυτή η εκστρατεία αποδιοργάνωσης και οικονομικού σαμποτάζ ξεκίνησε περισσότερο από ένα χρόνο πριν και συνέπεσε με την ασθένεια του Προέδρου Τσάβες. Στη συνέχεια εντάθηκε μετά το θάνατο του Ούγκο Τσάβες και κατά τη διάρκεια της καμπάνιας για την προεδρική εκλογή της 14ης Απριλίου.

Όπως γνωρίζουμε, αμέσως μετά την ήττα της στις προεδρικές εκλογές, η αντιπολίτευση εξαπέλυσε μια βίαιη εκστρατεία αποσταθεροποίησης που περιελάμβανε δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε Μπολιβαριανούς ακτιβιστές, τρομοκρατικές ενέργειες σε κλινικές, κλπ. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών και προσπάθησε, για ακόμα μια φορά, να απομακρύνει την Μπολιβαριανή κυβέρνηση με τη βία.

Τώρα ο κύριος υποψήφιος της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες έχει προχωρήσει σε δημόσιες απειλές ενάντια στον Πρόεδρο Μαδούρο, λέγοντας πως «μετά τις 8 Δεκεμβρίου, θα κυνηγήσουμε εσένα και την κυβέρνησή σου».

Το μακρύ χέρι της Ουάσινγκτον δεν είναι ποτέ πολύ μακριά, όταν πρόκειται για επιθέσεις ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση. Έγγραφα που διέρρευσαν πρόσφατα από τον Σνόουντεν και δημοσιεύτηκαν στους νιου Γιορκ Τάιμς, αποκαλύπτουν πώς η Βενεζουέλα καθώς και επιρροές της Μπολιβαριανής Επανάστασης στη Λατινική Αμερική αποτελούν έναν από τους έξι «διαρκείς στόχους» υποκλοπών από τις ΗΠΑ. Η ερευνήτρια δημοσιογράφος Eva Golinger αποκάλυψε επίσης ένα έγγραφο που περιγράφει με λεπτομέρεια τις από κοινού προσπάθειες για την αποσταθεροποίηση της χώρας από οργανισμούς που έχουν βάση τις ΗΠΑ και την Κολομβία, σε συνεργασία με την βενεζουελάνικη αντιπολίτευση.

Η διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης «Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα» επιθυμεί να κινητοποιήσει το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, ακτιβιστές αλληλεγγύης και την προοδευτική κοινή γνώμη γενικά σχετικά με αυτά τα γεγονότα. Αντιπροσωπεύουν μια νέα απειλή ενάντια στη δημοκρατική θέληση του λαού της Βενεζουέλας που προέρχεται από την ολιγαρχία και, πίσω από αυτήν, τον ιμπεριαλισμό.

Ο λαός της Βενεζουέλας αντιμετωπίζει ξανά μια αποφασιστική μάχη. Οι δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκεμβρίου δεν θα είναι απλά μια συνήθης εκλογική αντιπαράθεση, αλλά μια κρίσιμη σύγκρουση ανάμεσα στην επανάσταση (η οποία έχει τη δημοκρατική υποστήριξη της πλειοψηφίας των λαού της Βενεζουέλας) και της αντεπανάστασης.

Υποστηρίζουμε σταθερά τον Μπολιβαριανό λαό και την κυβέρνηση Μαδούρο ενάντια στην παρασιτική ολιγαρχία, και υπερασπίζουμε όλα τα αναγκαία μέτρα που έχουν ληφθεί για την καταπολέμηση του οικονομικού πολέμου. Είμαστε σε επαγρύπνηση και θα κινητοποιηθούμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιβολής πραξικοπήματος από την μεριά της ολιγαρχίας.

• Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!
• Όχι στον οικονομικό πόλεμο!
• Σεβασμός στη δημοκρατική θέληση του λαού!
• Ζήτω η Μπολιβαριανή Επανάσταση!

- See more at: http://www.marxismos.com/international-mainmenu/latin-america-mainmenu/venezuela-mainmenu/1989-dhmotikes-ekloges-8-dekemvriou-allileggui-stin-mpolibariani-epanastash.html#sthash.NVw4o0Fq.dpuf

Βενεζουέλα: Δημοτικές εκλογές 8ης Δεκεμβρίου - Αλληλεγγύη στην Μπολιβαριανή Επανάσταση

Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2013

Γράφει: Hands off Venezuela

Καθώς οδεύουμε προς τις δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκέμβρη, η εκστρατεία δολιοφθοράς, διαφθοράς, απληστίας, αισχροκέρδειας και υπερτιμολόγησης έχει ενταθεί. Η κυβέρνηση του προέδρου Μαδούρο έχει καταγγείλει ότι εξελίσσεται στη χώρα «πραξικόπημα σε αργή κίνηση». Ο ετήσιος πληθωρισμός έχει φθάσει το 74% και ο δείκτης ελλείψεων βρίσκεται στο επίπεδο ρεκόρ του 22%.

Τις τελευταίες ημέρες η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έχει λάβει σειρά μέτρων για τον έλεγχο των τιμών πώλησης σε ένα μεγάλο φάσμα προϊόντων και έχει εξαναγκάσει επιχειρήσεις να προσαρμόσουν ανάλογα τις τιμές τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι κυβερνητικοί επιθεωρητές εντοπίζουν υπερτιμολογήσεις της τάξης του 1.000% ή και μεγαλύτερες. Επιχειρήσεις εισάγουν προϊόντα με δολάρια που λαμβάνουν από την κυβέρνηση σε καθορισμένες τιμές και στη συνέχεια τα διοχετεύουν στην αγορά σε τιμές που υπολογίζονται βάσει της συναλλαγματικής ισοτιμίας στη μαύρη αγορά. Η κυβέρνηση το έχει καταγγείλει αυτό ως κλοπή ενάντια στους καταναλωτές.

Η κυβέρνηση έχει επίσης λάβει μέτρα για την καταπολέμηση της συσσώρευσης, ανακαλύπτοντας, για ακόμη μια φορά, αποθήκες γεμάτες προϊόντα (από τρόφιμα μέχρι ηλεκτρονικά είδη), τα οποία σπανίζουν στην αγορά. Μόλις κατασχεθούν, πωλούνται σε κανονικές τιμές.

Δεκάδες επιχειρηματίες έχουν συλληφθεί και πρόκειται να δικαστούν για αυτές τους τις ενέργειες.

Τα μέτρα αυτά έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από το λαό της Βενεζουέλας, καθώς έχουν καταστήσει τα προϊόντα διαθέσιμα σε κανονικές τιμές.

Ο Πρόεδρος Μαδούρο ζήτησε έναν Νόμο που θα τον εξουσιοδοτεί να λάβει μια σειρά από μέτρα για την καταπολέμηση του «οικονομικού πολέμου», όπως τον περιέγραψε, που διεξάγεται από την «παρασιτική αστική τάξη ενάντια στον εργαζόμενο λαό». Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο. Ο Μαδούρο είπε πως θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία «μιας νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό».

Αυτή η εκστρατεία αποδιοργάνωσης και οικονομικού σαμποτάζ ξεκίνησε περισσότερο από ένα χρόνο πριν και συνέπεσε με την ασθένεια του Προέδρου Τσάβες. Στη συνέχεια εντάθηκε μετά το θάνατο του Ούγκο Τσάβες και κατά τη διάρκεια της καμπάνιας για την προεδρική εκλογή της 14ης Απριλίου.

Όπως γνωρίζουμε, αμέσως μετά την ήττα της στις προεδρικές εκλογές, η αντιπολίτευση εξαπέλυσε μια βίαιη εκστρατεία αποσταθεροποίησης που περιελάμβανε δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε Μπολιβαριανούς ακτιβιστές, τρομοκρατικές ενέργειες σε κλινικές, κλπ. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών και προσπάθησε, για ακόμα μια φορά, να απομακρύνει την Μπολιβαριανή κυβέρνηση με τη βία.

Τώρα ο κύριος υποψήφιος της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες έχει προχωρήσει σε δημόσιες απειλές ενάντια στον Πρόεδρο Μαδούρο, λέγοντας πως «μετά τις 8 Δεκεμβρίου, θα κυνηγήσουμε εσένα και την κυβέρνησή σου».

Το μακρύ χέρι της Ουάσινγκτον δεν είναι ποτέ πολύ μακριά, όταν πρόκειται για επιθέσεις ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση. Έγγραφα που διέρρευσαν πρόσφατα από τον Σνόουντεν και δημοσιεύτηκαν στους νιου Γιορκ Τάιμς, αποκαλύπτουν πώς η Βενεζουέλα καθώς και επιρροές της Μπολιβαριανής Επανάστασης στη Λατινική Αμερική αποτελούν έναν από τους έξι «διαρκείς στόχους» υποκλοπών από τις ΗΠΑ. Η ερευνήτρια δημοσιογράφος Eva Golinger αποκάλυψε επίσης ένα έγγραφο που περιγράφει με λεπτομέρεια τις από κοινού προσπάθειες για την αποσταθεροποίηση της χώρας από οργανισμούς που έχουν βάση τις ΗΠΑ και την Κολομβία, σε συνεργασία με την βενεζουελάνικη αντιπολίτευση.

Η διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης «Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα» επιθυμεί να κινητοποιήσει το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, ακτιβιστές αλληλεγγύης και την προοδευτική κοινή γνώμη γενικά σχετικά με αυτά τα γεγονότα. Αντιπροσωπεύουν μια νέα απειλή ενάντια στη δημοκρατική θέληση του λαού της Βενεζουέλας που προέρχεται από την ολιγαρχία και, πίσω από αυτήν, τον ιμπεριαλισμό.

Ο λαός της Βενεζουέλας αντιμετωπίζει ξανά μια αποφασιστική μάχη. Οι δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκεμβρίου δεν θα είναι απλά μια συνήθης εκλογική αντιπαράθεση, αλλά μια κρίσιμη σύγκρουση ανάμεσα στην επανάσταση (η οποία έχει τη δημοκρατική υποστήριξη της πλειοψηφίας των λαού της Βενεζουέλας) και της αντεπανάστασης.

Υποστηρίζουμε σταθερά τον Μπολιβαριανό λαό και την κυβέρνηση Μαδούρο ενάντια στην παρασιτική ολιγαρχία, και υπερασπίζουμε όλα τα αναγκαία μέτρα που έχουν ληφθεί για την καταπολέμηση του οικονομικού πολέμου. Είμαστε σε επαγρύπνηση και θα κινητοποιηθούμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιβολής πραξικοπήματος από την μεριά της ολιγαρχίας.

• Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!
• Όχι στον οικονομικό πόλεμο!
• Σεβασμός στη δημοκρατική θέληση του λαού!
• Ζήτω η Μπολιβαριανή Επανάσταση!

- See more at: http://www.marxismos.com/international-mainmenu/latin-america-mainmenu/venezuela-mainmenu/1989-dhmotikes-ekloges-8-dekemvriou-allileggui-stin-mpolibariani-epanastash.html#sthash.NVw4o0Fq.dpuf

Πείτε μας λοιπόν, καταδικάζετε τη βία;

Τον τελευταίο καιρό, είναι πολύ της μόδας στα τηλεοπτικά πάνελ η θεωρία των δύο άκρων. Μάλιστα, η κυβέρνηση του «συνταγματικού τόξου» και της «νομιμότητας» δηλώνει σε όλους τους τόνους πως απεχθάνεται τη βία και καλεί συνεχώς τον «ακραίο» ΣΥΡΙΖΑ να την αποκηρύξει. Μάλλον αισθάνεται ανασφάλεια.

Και τι σχέση έχει η θεωρία των δύο άκρων με τη βία; Ας το πάρουμε από την αρχή: θεωρία των δύο άκρων (horseshoe theory) είναι ένας όρος που ειπώθηκε πρώτη φορά από τον φιλόσοφο Jean-Pierre Faye στο έργο του Le siècle des ideologes και υποστηρίζει πως η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζουν, καθώς τα άκρα “συγκλίνουν”.  Η θεωρία αυτή ουσιαστικά είναι το υπόβαθρο που αναζητούσε η αστική τάξη για να ταυτίσει τον κομμουνισμό και το φασισμό. Οι υποστηρικτές της ανά την υφήλιο ευαγγελίζονται τον αντισημιτισμό από κάποιες απομονωμένες “αριστερές” σέχτες και τη χρήση της βίας και από τις δύο πλευρές, σε αντίθεση με το “φιλειρηνικό κέντρο”. Εδώ η θεωρία αυτή καθίσταται χρήσιμη στη κυβέρνηση. Η βία χρησιμοποιείται ως μέσο για να πείσει τον κόσμο για το πόσο κοντά είναι οι “ακραίοι”, για το πόσο “αντιδημοκρατικοί” είναι.

Παρ’ όλα αυτά, η αστική τάξη πολύ εύκολα παραβλέπει το πώς ήρθε αυτή στην εξουσία και το πώς κερδήθηκαν κατακτήσεις, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η καθολική ψήφος, των οποίων κανένας δημοκράτης δε μπορεί να αρνηθεί την αξία. Η απάντηση είναι μία: με την επαναστατική βία. Οι άνθρωποι αυτοί που καταδικάζουν τη βία “απ’ όπου κι αν προέρχεται” καταδικάζουν άραγε τη βία της επανάστασης του 1821, ή της αντίστασης κατά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο; Ο ίδιος ο εθνικός ύμνος, τον οποίο μας βάζουν να επαναλαμβάνουμε από νηπιακή ηλικία, μιλά για την έλευση της ελευθερίας μέσω της βίας απ΄ το πρώτο κιόλας στίχο. 

Κάθε ένας απ’ αυτούς που σπεύδουν να αφορίσουν τη βία αναιρεί τα λεγόμενά του όταν επικαλείται κάθε είδους «πατριωτισμό» ή αυτοαποκαλείται δημοκράτης, καθώς και οι εθνικές επαναστάσεις και η πολιτειακή μετάβαση στη δημοκρατία ήταν κατά κύριο λόγο σε όλο το κόσμο ΒΙΑΙΕΣ διαδικασίες. Ακόμα και το «συνταγματικό τόξο», ο όρος τον οποίο χρησιμοποιούν για να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από τα άκρα, είναι αντιφατικός, καθώς η πλειονότητα των δημοκρατικών συνταγμάτων ανά τον κόσμο κερδήθηκαν με τη βία από εξεγερμένα λαϊκά στρώματα. Άλλωστε, το ίδιο το σύνταγμα προβλέπει - αν όχι απαιτεί - τη χρήση βίας (άρθρο 120.4), βασιζόμενο σε διαφωτιστικές ιδέες (κοινωνικό συμβόλαιο – John Locke). Τέρμα λοιπόν η υποκρισία κύριοι «συνταγματικοί», αν αποκηρύσσετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν είστε δημοκράτες, αφού αποκηρύσσετε τη βία που έφερε τη δημοκρατία. Αν, αντιθέτως, είστε δημοκράτες, τότε αναγνωρίζετε ηθική υπόσταση σε κάποιες μορφές βίας. Διάλεχτε.

Αν σκεφτούμε το ζήτημα χωρίς τις πρακτικές του εκφάνσεις θα καταλήξουμε στο ίδιο ερώτημα: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον ηθικό χαρακτήρα της βίας;

H βία συχνά εκλαμβάνεται ως μέσο επίτευξης ενός σκοπού. Συνήθως όμως, αν και αναγνωρίζουμε το λειτουργικό της ρόλο (μέσο επίτευξης σκοπού), αγνοούμε τη φύση της ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων συνθηκών. Έτσι, πρέπει να κάνουμε ένα βασικό και αναγκαίο διαχωρισμό στη βία: τη βία που χρησιμοποιείται ως μέσο επιβολής  και καταστολής απέναντι στη βία που προκύπτει ως μηχανισμός αντίστασης, αντίδρασης ή αυτοάμυνας. Η βία της επιβολής είναι το μέσο που χρησιμοποιεί αυτός που θέλει να επιβάλλει το συμφέρον του. Παραδείγματα αποτελούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η καταστολή, η φασιστική βία και οι πολιτικές δολοφονίες. Ως μηχανισμός αντίστασης χαρακτηρίζεται κάθε βίαιη αντίδραση σε κάποια άλλη μορφή βίας από το θύμα. Αυτή η μορφή βίας κατευθύνεται ενάντια στο θύτη (πχ απελευθερωτικά κινήματα).

Τι γίνεται όμως όταν την επιβολή δεν την ασκεί ένα άτομο, αλλά ένας θεσμός, ο οποίος μάλιστα έχει νομικά το “μονοπώλιο” στην άσκηση βίας; Όταν αυτός που έχει την εξουσία ασκεί βία για να επιβάλλει το συμφέρον του σε κάποιον άλλον, τότε καταπιέζει και είναι αναμφίβολα ηθικό και δίκαιο, οι καταπιεζόμενοι να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τις ελευθερίες τους από τη βία του καταπιεστή. Γι’ αυτό κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει όσους αντιστάθηκαν σε δυνάμεις κατοχής και τυράννους. Γι’ αυτό και δε καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Γι’ αυτό και η βία των Παλαιστινίων που βλέπουν τα σπίτια τους να κατεδαφίζονται είναι ηθική. Γι’ αυτό τη βία των εξεγερμένων μαζών που απαιτούν δημοκρατικές ελευθερίες, σύνταγμα, ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα δε θα τη καταδικάσω ποτέ. Γι’ αυτό και τη βία των σκλάβων για να κερδίσουν την ελευθερία τους δε γίνεται να τη καταδικάσεις. Γι’ αυτό και τη βία όσων διεκδικούν μισθούς ικανούς για να θρέψουν αυτούς και τα παιδιά τους τη θαυμάζω!

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία δεν είναι η βία, είναι οι αιτίες της. Η ανθρωπότητα, δικαίως, μετά από παγκοσμίους πολέμους και γενοκτονίες νιώθει την ανάγκη να σταματήσει με κάθε τρόπο τη βία ώστε να επιβιώσει. Δεν κατάφερε όμως να καταπολεμήσει τη ρίζα της βίας, την αδικία, την εκμετάλλευση και τη καταπίεση, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Αυτό που κάνουμε σήμερα είναι να αντιμετωπίζουμε το σύμπτωμα και όχι την αρρώστια. Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν στην ανέχεια και σε καθεστώς ανελεύθερο κι απάνθρωπο, θα υπάρχει κάθε λόγος και κάθε δίκιο να ανατραπεί - ακόμα και βίαια - αυτή η κατάσταση. Όσο το δίκαιο καθορίζεται με βάση τα συμφέροντα των λίγων, τόσο οι αδικημένοι από αυτή τη “δικαιοσύνη των λίγων” θα ψάξουν να βρουν το δίκιο τους μέσω της αντίστασης. Όσο ο θεσμός της δικαιοσύνης δεν ταυτίζεται με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, η βία θα είναι το όπλο της αντίστασης των αδικημένων.

Όσο για τον Κεδίκογλου που κατηγόρησε τους Μαρξιστές για τη φράση του Μαρξ ότι “η βία είναι η μαμή της ιστορίας” λες και είναι ιδεολόγημα κι όχι αμείλικτη ιστορική αλήθεια την απάντηση τη δίνει ο Steinbeck στα Σταφύλια της οργής: “And the little screaming fact that sounds throughout all history: repression works only to strengthen the repressed.”

Χρήστος Σιμόπουλος

Δελτίο Τύπου των κατειλημμένων Σχολών του ΕΜΠ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΗΣ Γ.Α.Δ.Α. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΤ ΚΑΙ ΤΟ 3ΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Εδώ και 10 εβδομάδες, η κυβέρνηση επιχειρεί να πετύχει ένα μεγάλο χτύπημα απέναντι στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, ένα χτύπημα που μέσα απο τις εκατοντάδες απολύσεις εργαζομένων στα μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας(ΕΚΠΑ-ΕΜΠ-ΑΠΘ-ΠΑΤΡΩΝ κλπ), στόχο έχει την διάλυση και το ξεπούλημα των ιδρυμάτων και παράλληλα να ανοιχθεί ο δρόμος για την υλοποίηση όλης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής(δίδακτρα, συγχωνεύσεις σχολών και σπάσιμο πτυχίων,διαγραφές). Οι Σύλλογοι Εργαζομένων και Φοιτητών του ΕΜΠ αντέδρασαν από την πρώτη στιγμή σε αυτή την κίνηση της Κυβέρνησης. Σε αντίθεση λοιπόν με όσους θέλουν να μιλάνε για μειοψηφίες που ‘’κλείνουν’’ τις σχολές, είμαστε περήφανοι που μπορούμε να λέμε ότι όχι μόνο δεν κλείνουμε τις σχολές μας, αλλά είμαστε εμείς που μέσα από τις μαζικές και μαχητικές απεργίες και καταλήψεις μας, παλεύουμε ώστε το Πολυτεχνείο να παραμείνει πραγματικά ανοιχτό.

Στην 10η και πιο κρίσιμη εβδομάδα, 9 από τους 9 Φοιτητικούς Συλλόγους του ΕΜΠ αποφάσισαν μέσα από τις πιο μαζικές συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων, ότι ο αγώνας που φοιτητές και εργαζόμενοι δίνουμε μαζί, είναι δίκαιος, κοινωνικά χρήσιμος και άρα πρέπει να συνεχιστεί με στόχο να αγκαλιαστεί από όλη την νεολαία και τους εργαζομένους. Για να το πετύχουμε αυτό, αποφασίσαμε ότι 40 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα πρέπει τόσο το 3ήμερο εκδηλώσεων (14-15-16) στο κτήριο της Πατησίων όσο και η Παλλαϊκή-Αντιιμπεριαλιστική- Αντιφασιστική πορεία (17/11) να γεμίσουν από τον κόσμο που τόσα χρόνια τυραννιέται από αυτή την εξαθλιωτική πολιτική. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε μια σειρά σωματείων από τον Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα, απεργούς και άνεργους, να δώσουν το παρόν έτσι ώστε στους καιρούς των απανωτών Μνημονίων, της φτώχιας και του φασισμού, να σηκώσουν και στις δικές τους πλάτες την βαριά κληρονομιά που μας αφήνουν οι νεκροί του ’73. Οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ήτανε από τους πρώτους στην λίστα των καλεσμένων μας και αυτό φάνηκε να αναστάτωσε τα κυβερνητικά επιτελεία. Η ΓΑΔΑ απείλησε ανοιχτά ότι σε περίπτωση που το σήμα της ΕΡΤ εκπέμψει από το Πολυτεχνείο, το κτήριο θα αποκλειστεί και θα ακολουθήσει εισβολή αστυνομικών δυνάμεων!

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μας πείσει πια για το ‘’όραμα της Ανάπτυξης’’ μιας και έχουμε καταλάβει ότι αυτό θα σημαίνει μισθούς με 400 ευρώ, θα σημαίνει νεολαία και εργαζομένους βουτηγμένους στα χρέη και την ανεργία. Δεν μπορεί πια να μας πείσει και έτσι επιλέγει ανοιχτά να μας τρομοκρατήσει, όπως επιβεβαιώνει και το τελεσίγραφο της ΓΑΔΑ. Ο Σαμαράς και η παρέα του, μπορεί να φαίνονται σαν μανιασμένοι εκτελεστές, έτοιμοι να πετσοκόψουν κάθε εργασιακό δικαίωμα, κάθε έννοια δημοκρατίας, ανάλογα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Μπορεί να χλευάζουν τις θυσίες των νεκρών και να χαμογελούν θεωρώντας ότι 40 χρόνια μετά, θα πάρουν τη ρεβάνς. Όμως εμείς δεν φοβόμαστε. Δεν φοβόμαστε και δεν σκύβουμε το κεφάλι, γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές στην Ιστορία όπου η οργή του λαού συναντάται και μετατρέπεται σε κύμα ανατροπής. Εμείς θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε ο Νοέμβρης του ’13, ο δικός μας Νοέμβρης, να είναι μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή όπου η οργή του φτωχού και του άνεργου, θα ενωθεί με την οργή του μαθητή που διαβάζει χωρίς ρεύμα και την οργή του άρρωστου που αργοπεθαίνει στα νοσοκομεία για 25 ευρώ.

Και τότε μονάχα εμείς θα χαμογελάμε.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΤ, ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ !

ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 : ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΠΗΓΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ

«…Με πάνω ως κάτω απλωμένη τη σημαία, οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες. Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο μαθαίνοντας οι άλλοι σφόδρα ταράχτηκαν και φορές τρεις με το μάτι ξαναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει : Μια πήχη φωτιά κάτω από τα σίδερα με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου. Και χτυπούσαν όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση…Και θερίσανε πλήθος τα θηρία και άλλους εμάζεψαν…» (Οδυσσέα Ελύτη «Άξιον Εστί»)

Η λαϊκή  εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε το πιο λαμπρό ορόσημο στην σύγχρονη ιστορία της ελληνικής κοινωνίας, αφού φανέρωσε την δύναμη που είναι ικανοί να επιδείξουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία όταν αγωνίζονται με αυταπάρνηση ενάντια στην καταπίεση. Ήταν ένα ηχηρό ράπισμα στην Χούντα των συνταγματαρχών και στους προστάτες της, δεν ήταν όμως καθόλου ένας «κεραυνός εν αιθρία».

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ

Ήδη από το Φλεβάρη του 73’ η κατάληψη της Νομικής σχολής είχε δείξει πως η κοινωνία έφτανε με γοργά βήματα στο σημείο της έκρηξης. Το αστυνομικό κράτος με τη στέρηση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, τις διώξεις, τις παρακολουθήσεις, τα βασανιστήρια και τις εξορίες, είχε συμπιέσει στον απόλυτο βαθμό το ελατήριο της λαϊκής αντοχής.

Η διαρκής επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης στο κατώφλι της διεθνούς οικονομικής κρίσης, ήδη είχε οδηγήσει στο ξέσπασμα απεργιών, με σημαντικότερη αυτή στον ΗΛΠΑΠ και διαρκώς τροφοδοτούσε την αγανάκτηση που αισθάνονταν ιδιαίτερα οι νέοι από τη δράση της συμμορίας των καραβανάδων έμμισθων σωτήρων του καπιταλισμού. Άλλωστε ιστορικά η νεολαία με τον  αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό της πάντα αποτελούσε το βαρόμετρο και την πρωτοπορία στη διαδικασία των κοινωνικών αλλαγών.

Στις 14 Νοέμβρη εκατοντάδες νέοι κατέλαβαν το Πολυτεχνείο με αρχικό αίτημα την κατάργηση των εκπαιδευτικών μέτρων της «μετριοπαθούς» χουντικής κυβέρνησης Μαρκεζίνη, που επιχειρούσε να ελέγξει ακόμα πιο ασφυκτικά τη φοιτητική ζωή, αναβάλλοντας τις εκλογές στις σχολές και διορίζοντας η ίδια την ηγεσία των Διοικητικών Συμβουλίων. Γρήγορα ο αγώνας εξέφρασε το σύνολο της αναπτυσσόμενης ριζοσπαστικής κοινωνικής διάθεσης και έδωσε διέξοδο στα γενικευμένα αντιχουντικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα των μαζών, λαμβάνοντας χαρακτήρα πολιτικό και κοινωνικό.

Τα κεντρικά συνθήματα της εξέγερσης «Κάτω η Χούντα», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Γενική Απεργία», «Ενότητα φοιτητών – εργατών» μεταφέρονταν σε κάθε γωνιά της Αθήνας με προκηρύξεις, αφίσες, αλλά  κυρίως από τον ραδιοσταθμό – σύμβολο που εγκατέστησαν στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές. Στο χώρο του Πολυτεχνείου έγιναν κοινές συνελεύσεις φοιτητών – εργατών και αναπτύχθηκαν θαυμαστά δείγματα άμεσης δημοκρατίας και αυτό-οργάνωσης.

Η είσοδος των τανκς στο Πολυτεχνείο τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Νοέμβρη και τα αδιάκριτα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών – ψυχρών δολοφόνων του αστυνομικού κράτους που τις επόμενες ώρες εξόντωσαν δεκάδες ανθρώπους, χωρίς να εξαιρούν ακόμα και τραυματίες που μεταφέρονταν στα νοσοκομεία ή και αθώα βρέφη, μετέτρεψαν τον αγώνα σε ηρωική θυσία, φανερώνοντας παράλληλα την αδυναμία των στρατοκρατών και των πατρώνων τους να διατηρήσουν με ειρηνικά μέσα στη ζωή το αντιδραστικό καθεστώς τους και να συγκαλύψουν την  απάνθρωπη φύση του.

Για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης όμως, δεν είναι καθόλου άμοιρες των ευθυνών τους οι ηγεσίες της Αριστεράς εκείνης της περιόδου. Φοβούμενες για την τύχη της συμφωνίας που είχαν συνάψει με τους αστούς πολιτικούς για «ομαλή δημοκρατική μετεξέλιξη του καθεστώτος», αρχικά σάστισαν ή και αντέδρασαν αφοριστικά μπροστά στον ενθουσιασμό και τη μαχητικότητα της νεολαίας και αργότερα  αναγκάστηκαν να στηρίξουν την εξέγερση, χωρίς όμως να της παράσχουν ως όφειλαν σχέδιο, πρόγραμμα και συντονισμό με στόχο την επέκτασή της σε όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Με αυτή την στάση, έδωσαν χρόνο και χώρο στην δικτατορία  για την εκδήλωση της καταστολής.

   H εξέγερση του Πολυτεχνείου τείνει να μετατραπεί σε ένα μουσειακό γεγονός, πρόσφορο για καπηλεία, ξύλινους εορτασμούς, πολιτικά ευχολόγια και μεγαλοστομίες, ευνουχισμένο από τα επαναστατικά του μηνύματα και τα κοινωνικά του αιτήματα. Οι μεγαλόσχημοι της εξουσίας και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι τους, σε συνεργασία με δεκάδες πρώην αγωνιστές και νυν ιδιωτεύοντες, απογοητευμένους ή βολεμένους, θα δώσουν ξανά τις συνηθισμένες συνεντεύξεις, θα γράψουν και θα πουν τα ίδια λόγια. Θα εμφανίσουν το Πολυτεχνείο ως υπόθεση «ρετρό» κάποιων ηρώων που όμοιοί τους δεν θα ξαναβγούν και θα ισχυριστούν ότι τάχα «σήμερα ο εχθρός είναι άλλος», αφού πια «η δημοκρατία μας είναι εδραιωμένη»

 Όμως σήμερα μπορούν να ξεγελάσουν λιγότερους. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι που έντονα αναζητούν ιδέες και σημεία αναφοράς για να αντισταθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι αναπόφευκτο να ανακαλύψουν το αληθινό, διαχρονικό μήνυμα του Πολυτεχνείου : την ανάγκη για ανυποχώρητο  αγώνα, μέχρι τη στιγμή που θα εγκαταλείψει το προσκήνιο της ιστορίας το σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τη βία, το σύστημα που αδυνατεί να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους «Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία» και που μπροστά στον κίνδυνο της ανατροπής του θα γεννά αστυνομικά καθεστώτα, ακόμα και εκεί που η «δημοκρατία» μοιάζει εδραιωμένη. Αυτό και μόνο αυτό το μήνυμα, σε πείσμα των κάθε λογής απολογητών του καπιταλισμού, συνεχίζει να μας εμπνέει και να μας οδηγεί.

πηγή: www.marxismos.com

Το νέο Λύκειο ναρκοθετεί τις σχέσεις εκπαιδευτικών - μαθητών

Του Χρήστου Κάτσικα

Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του υπουργείου Παιδείας επιδεινώνουν μέρα με τη μέρα σημαντικά τα ήδη μεγάλα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στους εκπαιδευτικούς χώρους. Το «ξεχείλισμα» των σχολικών αιθουσών, το φόρτωμά τους με περισσότερους μαθητές, σε μικρούς, συνήθως, χώρους επιβάλλει μια σειρά από περιορισμούς στις δραστηριότητες και τις κινήσεις τους, σε σχολεία στα οποία η πυκνότητα χώρου που αντιστοιχεί σε κάθε μαθητή δεν είναι ούτε το μισό των διεθνών δεδομένων

Την ίδια ώρα η συνείδηση -από την πλευρά του μαθητικού πληθυσμού- ενός «λασπωμένου» μέλλοντος, η έλλειψη νοήματος στην εκπαιδευτική διαδικασία σε ένα περιβάλλον κινούμενης άμμου, το οποίο καταβροχθίζει κίνητρα, προσδοκίες και όνειρα, ενώνεται με ένα νήμα με το νέο Λύκειο το οποίο βαθαίνει τον εξεταστικό του μηχανισμό.

Μάθηση χωρίς επικοινωνία

Το «κλίμα» της... αταξίας και η ναρκοθέτηση της σχέσης μαθητών - εκπαιδευτικών στο νέο Λύκειο. Οι εκπαιδευτικοί, χτυπημένοι οικονομικά, απαξιωμένοι από τις πολιτικές του υπουργείου Παιδείας, λειτουργούν οι ίδιοι σ΄ ένα ασφυκτικό πλαίσιο, κάτω από ολοένα εντεινόμενο έλεγχο.

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα με την ένταση της οικονομικής κρίσης, τη φτώχεια και την ανεργία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, όλο και πιο συχνά, το σχολείο έρχεται στο προσκήνιο της δημοσιότητας με αφορμή προστριβές, εντάσεις και συγκρούσεις ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους.

Είναι αλήθεια ότι η σχέση εκπαιδευτικού – μαθητή, στους βασικούς της πυλώνες, είναι μια σχέση θεσμική, όσο κι αν πολλές φορές γίνεται αντιληπτή από τους μαθητές ως προσωπική. Αυτό σημαίνει ότι το «πατρόν» της υφαίνεται σε γενικές γραμμές με νόμους και διατάξεις, ανεξάρτητα από προσωπικές διαθέσεις, καθώς, κάθε εκπαιδευτικός είναι «θεσμικά» υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει προς τους μαθητές του ένα minimum από την εξουσία που του παρέχει η θέση του στο σχολείο (διδασκαλία ορισμένης ύλης, εξέταση, βαθμολογία, απουσίες, ποινές κ.λπ.), πρακτική που δημιουργεί «αυτεπαγγέλτως» αντιθέσεις, σε κάποιες περιπτώσεις εκρηκτικές.

Ασφυκτικό πλαίσιο

Οι εκπαιδευτικοί, χτυπημένοι οικονομικά, απαξιωμένοι από τις πολιτικές του υπουργείου Παιδείας, λειτουργούν οι ίδιοι σ” ένα ασφυκτικό πλαίσιο, κάτω από ολοένα εντεινόμενο έλεγχο, αδύναμοι να επέμβουν με καθοριστικό τρόπο στο αναλυτικό πρόγραμμα, στον τρόπο διδασκαλίας κ.λπ. Υφίστανται τον κρατικό καταναγκασμό, αλλά αρκετές φορές αντικειμενικά μετατρέπονται ή προβάλλονται ως βασικοί ιμάντες διοχέτευσής του στο μαθητικό πληθυσμό.

Η κυρίαρχη εκδοχή για τις αιτίες αυτής της κατάστασης προσωποποιεί την αντίθεση μαθητών – καθηγητών και εστιάζει τις ευθύνες, κατά περίπτωση, είτε στη «δυσπροσάρμοστη» προσωπικότητα του μαθητή και στις «ανεπάρκειες και ελλείψεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος» είτε στον «άδικο» και «αντιπαιδαγωγό» εκπαιδευτικό που «δεν γνωρίζει να εκτελεί σωστά το λειτούργημά του».

Σπάνια ανιχνεύεται η σχέση ανάμεσα στη βίαιη συμπεριφορά μαθητών ή εκπαιδευτικών και στις σχολικές συνθήκες, κοντολογίς, στην ίδια τη δομή και τη λειτουργία του σχολικού συστήματος. Η μελέτη της βίας στον σχολικό χώρο είναι, βεβαίως, μια γενίκευση της κοινωνικής βίας στο σχολείο και παράλληλα ισοδυναμεί με την εξέταση του νοήματος των εκπαιδευτικών πρακτικών που υλοποιούνται στο χώρο αυτό. Αλήθεια για ποιο σχολείο μιλάμε;

Η τάξη του χώρου κρύβει μια τάξη πραγμάτων

Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του υπουργείου Παιδείας επιδεινώνουν μέρα με τη μέρα σημαντικά τα ήδη μεγάλα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στους εκπαιδευτικούς χώρους. Το «ξεχείλισμα» των σχολικών αιθουσών, το φόρτωμά τους με περισσότερους μαθητές, σε μικρούς, συνήθως, χώρους επιβάλλει μια σειρά από περιορισμούς στις δραστηριότητες και τις κινήσεις τους, σε σχολεία στα οποία η πυκνότητα χώρου που αντιστοιχεί σε κάθε μαθητή δεν είναι ούτε το μισό των διεθνών δεδομένων.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρχει πια η ατμόσφαιρα οικειότητας. Οι μαθητές δέχονται άμεσα και έντονα τις επιδράσεις του σχηματισμένου αυστηρού ιδρυματικού χώρου -φυλακή τον χαρακτηρίζουν- που όχι μόνο δεν σέβονται, αλλά ορισμένοι απ΄ αυτούς με τη συνδρομή κι άλλων σχολικών και εξωσχολικών παραγόντων – καταστρέφουν.

Την ίδια ώρα η συνείδηση -από την πλευρά του μαθητικού πληθυσμού- ενός «λασπωμένου» μέλλοντος, η έλλειψη νοήματος στην εκπαιδευτική διαδικασία σε ένα περιβάλλον κινούμενης άμμου, το οποίο καταβροχθίζει κίνητρα, προσδοκίες και όνειρα, ενώνεται με ένα νήμα με το νέο Λύκειο το οποίο βαθαίνει τον εξεταστικό του μηχανισμό.

Μιλάμε για ένα Λύκειο στο οποίο η σχέση με τη μάθηση θα τροχιοδρομείται περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια με εξωτερικά κίνητρα, όπως οι απανωτές πανελλαδικού τύπου εξετάσεις και η κρίσιμη -για την εισαγωγή στα ΑΕΙ- βαθμολογία. Ποια είναι τα «προγνωστικά» των μαθητών για τις προοπτικές των μεταξύ τους σχέσεων και των σχέσεων τους με τους καθηγητές; (βλ. πίνακα)

Η ανάγνωση του πίνακα φανερώνει ότι η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών που ναυσιπλοούν ήδη στα «χωρικά ύδατα» της Α΄ τάξης του νέου Λυκείου κάθε άλλο παρά αισιόδοξοι παρουσιάζονται για την προοπτική του «κλίματος» επικοινωνίας και συνεργασίας που θα προκύψει από την εφαρμογή των εκπαιδευτικών αλλαγών:

Ετσι το 61% των ερωτηθέντων μαθητών πιστεύουν ότι το νέο εξεταστικό σύστημα προαγωγής – απόλυσης στο Λύκειο και πρόσβασης στα ΑΕΙ θα απογειώσει το ανταγωνιστικό κλίμα στο σχολείο και θα διαταράξει τις σχέσεις με τους συμμαθητές τους.

Παράλληλα το 79% των ερωτηθέντων μαθητών θεωρούν ότι ο νέος τρόπος αξιολόγησής τους θα επηρεάσει αρνητικά και τις σχέσεις τους με τους καθηγητές.

Αποξηραμένες διαδικασίες

Είναι γνωστό ότι στις προδιαγραφές του νέου Λυκείου καταγράφεται μια υπερβολική εμμονή στην επιλεκτική λειτουργία του σχολείου. Στις πανελλαδικού τύπου εξεταστικές δοκιμασίες, όπου η διόρθωση θα κυνηγά τη χίμαιρα της αντικειμενικότητας, την κρισιμότητα του βαθμού, την επιβολή του ισομορφισμού με την άτυπη «τράπεζα ερωτήσεων» απ΄ όπου οι εκπαιδευτικοί θα αναγκάζονται να «αλιεύουν» την εξεταστέα ύλη, δημιουργούνται σοβαρές ενδείξεις ότι θα αποξηρανθεί κάθε προσπάθεια επικοινωνίας μεταξύ εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων.

Η μαθησιακή διαδικασία κινδυνεύει να καταδυναστευτεί ολοκληρωτικά από το «άπλωμα» των εξεταστικών δοκιμασιών και την ανάγκη ανταπόκρισης σ΄ αυτές και εκπαιδευτικοί και εκπαιδευόμενοι σύντομα θα εξωθηθούν να μεταφέρουν στην «καρδιά» της σχολικής αίθουσας ρόλους εξεταστών – διορθωτών – βαθμολογητών εφ΄ ενός και εξεταζομένων αφ΄ ετέρου, καθώς το εκπαιδευτικό έργο καλείται να εστιάσει σε μια «τεχνολογία» των εξετάσεων, στην οργάνωση και διευθέτηση των προβλεπόμενων εξεταστικών δοκιμασιών.

Σε αυτό, βέβαια, το περιβάλλον, όπου ο εκπαιδευτικός καλείται να εξαντλήσει τον ρόλο του στο πώς θα τεστάρει, επιτηρήσει, κατατάξει, διαφοροποιήσει, ιεραρχήσει τελικά με «αντικειμενικό» τρόπο τον μαθητικό πληθυσμό, όπου ευτελίζεται σε τυπικό χρήστη των «άνωθεν οδηγιών» και άγρυπνο επιτηρητή της εφαρμογής τους, το εκπαιδευτικό έργο διολισθαίνει σε μια ρουτινιάρικη, παθητική, άψυχη και απρόσωπη σχέση που «βραχυκυκλώνει» και ναρκοθετεί τα δίκτυα επικοινωνίας μεταξύ εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων.