Πρώτα χτύπησαν την ΕΡΤ. Μετά τα ΕΠΑΛ. Ακολουθούν τα
νοσοκομεία. Ύστερα τα Γενικά Λύκεια και τα Γυμνάσια. Θα απολύσουν λένε, πρώτα τους
καθηγητές που διδάσκουν το μάθημα της Τεχνολογίας. Κι ύστερα των Καλλιτεχνικών,
της Μουσικής, των Ξένων Γλωσσών.
Γιατί; Πλεονάζον προσωπικό είναι οι καθηγητές; Εσείς
είστε το πλεονάζων προσωπικό. Εσείς, οι υπουργοί, που στέλνετε στην ανεργία όχι
μόνο εκατοντάδες χιλιάδες νέους, αλλά και χιλιάδες οικογενειάρχες. Χιλιάδες
μανάδες που θα δουν τα παιδιά τους να πεινούν.
Και εμένα; Εμένα και τη γενιά μου, τις γενιές που θα
έρθουν μετά από εμάς, δεν μας σκέφτηκε κανένας. Σκέφτονται μόνο τα δικά τους
συμφέροντα. Σκέφτονται πώς θα ικανοποιήσουν τους δανειστές και το κεφάλαιο. Όχι
πώς θα σώσουν τη χώρα. Κι ας μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια στο βωμό αυτής της
δήθεν «σωτηρίας».
Γιατί, αυτό που ο κος Σαμαράς και ο κος Στουρνάρας το
ονομάζουν «ανάπτυξη» , εμείς το ονομάζουμε αργό και βασανιστικό θάνατο. Γιατί
το φάρμακο το δοκιμάσαμε, και δεν λειτουργεί. Αντίθετα, μας στέλνει όλο και πιο
γρήγορα, με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Το Μάιο που οι καθηγητές
έδειξαν την αποφασιστικότητα τους και προκήρυξαν απεργία, οι κοινωνία δεν μας
άκουσε. Ούτε τους καθηγητές ούτε τους μαθητές που τους στηρίζαμε. Γιατί εμείς
λέγαμε πως θα ακολουθήσουν κι άλλα. Το ίδιο και με την ΕΡΤ. Φωνάξαμε πως θα
ακολουθήσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία. Αλλά και πάλι κανείς δεν άκουσε.
Τώρα επιβεβαιωνόμαστε. Με τον πιο άσχημο
και ψυχοφθόρο, ίσως, τρόπο αλλά μάλλον είναι η μόνη λύση για να μας ακούσει ο
λαός.
Και η φωνή μας θα ακουστεί. Θα ακουστεί τον Σεπτέμβριο.
Γιατί χρόνια τώρα εμείς οι μαθητές των καταλήψεων ονειρευόμασταν αγώνες που θα
δίναμε μαζί με τους καθηγητές μας και τους γονείς μας. Και αυτό θα γίνει
πραγματικότητα. Γιατί το Σεπτέμβρη, θα δώσουμε κοινούς αγώνες, όλοι μαζί, μ’
αυτούς που συμμερίζονται την άποψη ότι
δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, παρά μόνο τις αλυσίδες μας.
Από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους πρέπει να κινητοποιηθούν όλοι οι εργαζόμενοι,
όχι μόνο αυτοί που ξαφνικά χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Ολόκληρη η
μαθητική κοινότητα οφείλει να σταθεί στο πλάι τους Γιατί σήμερα απολύονται οι
γονείς μας, αύριο τα αδέρφια μας, μεθαύριο εμείς. Οι απολύσεις, η καταστροφική
πορεία που ακολουθεί η χώρα μας αφορά όλους. Εργαζόμενους ή μη. Γιατί η
ανατροπή πλέον είναι χρέος όλων μας όχι μόνο της γενιάς μου.
Την απάντηση θα
την δώσουμε όπως μάθαμε μέσα από τα χρόνια. Με διαρκή, ανένδοτο αγώνα. Με
καταλήψεις, με αποχή από το μάθημα, με διαδηλώσεις, με εκδηλώσεις συμπαράστασης.
Για να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα, το σύστημα που «τρώει τα παιδιά του». Για
την ανατροπή του κεφαλαίου. Την ανατροπή αυτών που μας στερούν βασικά ανθρώπινα
δικαιώματα, βασικές ελευθερίες. Αυτών που αποκαλούν τους πρόσφυγες
«υπανθρώπους», «αποβράσματα», αυτών που αναρωτιούνται γιατί ασχολούμαστε ακόμα
με την Κ. Κούνεβα. Αυτών που στιβάζουν δεκάδες ανθρώπινες ψυχές σε κελιά, κάτω
από άθλιες συνθήκες. Για την ανατροπή αυτών που αποκαλούν τους μετανάστες
«λαθραίους». Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος.
Η λύση είναι μία: μαζικός, συντονισμένος αγώνας μέχρι τη
νίκη. Μέχρι την ανατροπή των πολιτικών της τρόικα, του καπιταλιστικού
συστήματος, του κεφαλαίου, μέχρι την καθιέρωση ενός πραγματικά δημοκρατικού,
ενός πραγματικά αξιοκρατικού συστήματος που θα είναι προσαρμοσμένο στα δικά μας
μέτρα και σταθμά κι όχι στων καταπιεστών μας. Μέχρι την νίκη λοιπόν! Θα τα
πούμε στους δρόμους. Για όσο χρειαστεί, θα είμαστε εκεί.
Νεφέλη Μπούλιαρη
